Alsof het niet is gebeurd, zo behandelt de Deense film Forever de dood van een van de belangrijkste personages. Eerst is hij er steeds bij, de volwassen zoon van Egon en Maren. Hij helpt zijn vader in de winkel, blijft regelmatig eten, viert verjaardagen en feestdagen met zijn ouders en zus Lily. Plotseling komt hij niet meer. Er was een begrafenis, maar van wie en waarom? Het is een gat in de film, passend bij de gevoelens van de achterblijvers. Moeder Maren probeert zo weinig mogelijk aan haar zoon te denken, ze wil ook niet over hem praten, alsof ze hem terug kan krijgen door zijn overlijden te verzwijgen. Haar man heeft het daar moeilijk mee: hij denkt soms dat hij de enige is die hun zoon mist. Lily, bezig met een slopende vruchtbaarheidsbehandeling, probeert tussen haar ouders te bemiddelen. Van alle films over rouw is Forever misschien wel de ingetogenste. De stilte begint steeds zwaarder te wegen. Kalm maar onverbiddelijk laat Petersen zien hoe ieder gezinslid net een beetje anders uit het lood raakt, tot geen enkel familieritueel nog kan verhullen dat ze van elkaar losraken.